Tan perto e tan lonxe

Moitas veces adoitamos buscar lugares sorprendentes e marabillosos lonxe da nosa casa ou do noso país. As máis delas comprobamos as diferencias e o atraente dos lugares afastados xeográfica e culturalmente, pero non sempre nos decatamos das marabillas que temos á beira.

Como esta semana tiven algúns días soltos de vacacións, que agradecín para poñer en orde a vida doméstica e comezar setembro cos deberes feitos, aproveitei tamén para convidar aos da casa a facermos unha pequena excursión. E alá fomos, tan perto pero tan lonxe, a Monteferro. Porque o certo é que imos moitas veces ás praias de Nigrán pero xa había ben tempo que non subiamos a este recanto.

Andar non andamos moito, que os rapaces estaban cansos e xa ía moita calor contra o mediodía, pero puidemos comprobar que a urbanización aumentara moito no inicio da subida con respecto á última vez que estiveramos alí, ao mellor demais (beirarrúas en exceso, farois, cableados, rotondas, piche, e demais signos de "modernidade"). Logo, buscando na rede, atopei que xa hai xente comprometida e preocupada por este fermoso contorno natural e o seu futuro, e que cómpre estarmos atentos a estes e outros lugares para que non sexan vítimas da especulación e a urbanización excesiva.

Aínda así fixemos unha ruta que nos levou dende o comezo da estrada ata a punta máis ao norte-noroeste, onde puidemos comprobar que rozaran a vexetación recentemente e accedimos a un pequeno cabo dende onde miramos as Illas Cíes ao noso carón, a Praia de Patos á dereita e o Faro de Monteferro á esquerda.

E enriba duns cons, alá no fondo, estaban pousados uns corvos mariños que miraban cara ao horizonte.

 O certo é que daba gusto camiñar polas zonas máis sombrías, sentindo o recendo do mar e a frescura do vento mareiro. Iso si, nalgúns lugares, amáis de piñeiros abondaban tamén as acacias e as mimosas, que parece que dun tempo a esta parte están a medrar sen control. Cumpría unha boa limpeza destas especies invasoras.

Logo collemos o coche novamente ata o cumio onde se vían con claridade as Estelas, Panxón, Praia América, Monte Lourido, a Praia de Santa Marta e Baiona. Era como unha imaxe desas de 360º das webs de turismo, a facernos tolear e confundir, que un xa non sabía onde era mellor deter a vista. Logo camiñamos arredor do monumento á mariña universal, que tamén ten a cancela que dá á cheminea interior rota e cun monte de broza dentro. O contorno do merendeiro coas súas mesas e asadoiros estaba limpo e en bo estado, e convidounos a volver noutra ocasión acompañados dunha boa merenda para ver dende alí o solpor.

Oxalá que non estraguen este fermoso lugar, que para acondicionar os espazos de recreo non é preciso empichar e encher de cemento todo canto hai. Para os bos camiñantes non hai nada mellor que os carreiros e camiños de terra e pedras.

Dende alí baixamos deica Panxón para lles mostrar aos cativos unha das fermosas creacións do noso paisano, o porriñés Antonio Palacios: o Templo Votivo do Mar. Así puidemos ensinarlles unha das marabillas do arquitecto porriñés, ao que pouco a pouco e sen se decatar van admirando e afeccionándose. E cando se senten ao seu carón no banco da Praza do Concello saberán algo máis deste artista da edificación.

E sen querelo, nós tamén, lembramos algo xa esquecido: a existencia, a carón deste templo, dun arco xermánico.

 

Ás veces descubrimos ao noso carón cousas marabillosas que mostran a sabedoría dos nosos devanceiros e, coma neste caso, unha concepción estética do contorno admirable.