Carcassonne, máis que unha cidade medieval

Tanto tempo hai que non escribo por aquí, que xa non sei se darei "conta do recado".

Mais desta volta vou tentar sintetizar a viaxe destas vacacións, porque vai axudar tamén a non esquecer.
Aínda que o reto incluía viaxe en coche de máis de 1800 km, quixemos achegarnos a Xenebra, pero parando antes nunha cidade medieval do sur de Francia: CARCASSONNE ( en occitano Carcassona).
O certo é que parece inclible que unha cidade medieval de semellante tamaño poida estar tan ben conservada e coidada. A súa vista dende lonxe, xa dende a mesma autoestrada é impresionante, pero a medida que un se achega, queda aínda máis engaiolado.

 

A cidade medieval está na zona máis elevada e separada da Bastide de Saint-Louis polo río Aude, onde se atopa a vella ponte do séc. XIV. Ademais a cidade está atrevesada polo Canal du Midi, unha marabillosa obra que fixo navegable un curso fluvial dende o Mediterráneo ata o Atlántico.

Na cidade medieval destacaba o número de restaurantes e establecementos dedicados ao turismo, todo perfectamente organizado e preparado para que un sentise a necesidade de quedar alí aínda máis tempo.

Na Bastide de Saint-Louis destacaba a catedral de Saint-Michel, onde asistimos por casualidade a unha celebración especial, que servía de homenaxe ao sacerdote asasinado unha semana antes en Francia. Aínda que só estivemos uns minutos, era impresionante o respecto e solemnidade do acto, no que mesmo puidemos escoitar a execución do maxestuoso órgano de tubos. No exterior do templo agardaban tres militares coas súas armas automáticas, como "garante da seguridade".

Le Château Comtal

 As 24 horas que estivemos en Carcassonne serviron para adorar a cidade, pero cumprían 24 días para coñecela de verdade.

2015 VAI FÓRA

Non sei se saberei continuar desta con este blog, medio abandonado, pero vou seguir intentándoo.

O 2015 xa quedou atrás por fin, porque despois da avoa viu outra perda repentina e dolorosa: foise o noso Polito. O meu tío querido, que non quería que lle chamasemos tío, e que dicía que el era "Polito pito".

Non podo lembrarme da infancia sen lembrarme del, sobre todo dos anos nos que viviu onda nós en Ponteareas. Daquela un mozo rebelde, nacionalista e cariñoso, que non comungaba con rodas de muíños, e que me aprendeu a amar a nosa lingua, os dereitos das clases traballadoras, a defensa dos oprimidos, e que me mostrou como ninguén un anaco da música galega, a que máis marcou a miña infancia e mocidade: Fuxan os Ventos e Milladoiro.

Era, como ben lembrou a xente que o coñeceu, un BO e XENEROSO. Esa é a súa mellor definición.

Agora as súas cinzas alimentan o pai Miño e outras poucas miran cara ao nacente coas fermosas viñas de Arbo na fronte. O mellor sitio onde querería repousar.

Polito coa miña nai, a súa irmán maior.

 Sempre no noso corazón e na nosa lembranza, querido Polito.

Sanabria 2014

Comezo agora a facer memoria dalgúns dos lugares máis fermosos que visitamos neste tempo de parón blogueiro.

Na Semana Santa de 2014 pasamos uns días en Puebla de Sanabria e a súa comarca.

O certo é que tiñamos parado moitas veces na vila de camiño a outros lugares, maiormente camiño da meseta, e sempre estivemos tentados a recuncar por algo máis de dúas horas, e desta foi.

Dende calquera punto da contorna, e mesmo ao circular pola NVI, vese no alto o maxestuoso castelo e a vila que o rodea. Mais é cando deixamos o coche e comezamos a camiñar de vagar polas súas rúas cando de verdade se goza da súa arquitectura e dos empredrados tan ben conservados.

Igrexa de "Nuestra Señora del Azogue"

Praza Maior con procesión nocturna

Castelo dos Condes de Benavente

Estar en Puebla de Sanabria obriga, sen dúbida, a visitar o seu castelo, e se é con visita teatralizada como fixemos nós, mellor que mellor.

E dende o alto pódese admirar o curso do río Tera, ou as serras De la Cabrera e "Segundera".

O río Tera visto dende o Castelo de Sanabria

Fóra da propia vila, a contorna móstrase coma un paraíso natural, con múltiples posibilidades de turismo activo. Hai numerosos sendeiros e rutas, que percorren dende o perímetro do Lago de Sanabria ata lugares tan fascinantes coma a "Laguna de los Peces" ou a "Laguna de Cubillas o de la Yegua", pero tamén moitos outros que se poden percorrer a través dos camiños tradicionais como El Puente, Galende, Vigo de Sanabria, San Martín de Castañeda ou Ribadelago Viejo.

Laguna de los Peces

Lago de Sanabria

Na Casa do Parque, un centro de interpretación do parque natural, tamén atopamos interesantes documentos históricos relativos á catástrofe que supuxo para toda a comarca a rutura do "Embalse de Vega de Tera"que arrasou a aldea de Ribadelago en 1959, coñecida como "Catástrofe de Ribadelago". Alí puidemos ver a propaganda franquista e moitos datos sobre a construción do encoro, a traxedia e como reflectiu todo iso a prensa.

E como sempre que viaxamos, o mellor para achegarse á cultura de que cada lugar é probar a súa comida, en Sanabria excelente: os famosos "habones de Sanabria", unhas fabas xigantes e fariñentas que enchen a boca, polbo á sanabresa, pero tamén troitas do río Tera ou pratos cociñados con distintos tipos de setas ou pementos, unha das especialidades de casas de comidas como o Mesón Abelardo.

 

Ensalada de pementos de piquillo

Variado de setas

Tampouco podemos esquecer outros edificios de singular beleza, coma a estación de ferrocarril, nas aforas da vila, construída a mediados do século pasado.

E para coñecer as tradicións máis populares e artísticas, o Museo de gigantes y cabezudos.

En fin, tres días e pico moi ben aproveitados que incitan a revisitar este paraíso natural e cultural, no que, esquecía dicilo, escóitase bastante galego (sobre todo nas aldeas que rodean o lago), e no que a toponimia lembra o pasado lingüístico común desta terra e a nosa.

Recunco á eira

Difícil se me pon continuar cunha tarefa que xa case teño esquecida, sobre todo pensando en que as últimas publicacións só foron memorias de viaxes. E o caso é que dende xaneiro do ano pasado aínda fixemos unhas cantas, e difícil vai ser lembralas.

Tamén pasaron cousas importantes que ao non ser contadas no seu tempo perden o seu aquel. Máis hai unha, especialmente, que marca un antes e un despois: fóiseme a avoa.

Aínda que nunca vai marchar de todo, a lembranza difumínase no tempo, emerxen recordos que se supoñían esquecidos e, sobre todo, nótase a súa falta tamén nas relacións de todos nós, da súa familia.

Foi a galiña nai, que pariu once pitas e pitos (como dicía un tío meu), pero que foi quen de acubillar a calquera que entrase pola porta. Para ela todos eramos distintos pero tamén todos eramos iguais, e o cariño repartíao sen diferencias, dun xeito espontáneo e natural.

Ata pronto, avoa Esther.

Días de natureza en Teverga e arredores

Pasou xa tanto tempo que é difícil resumir todo o que vivimos nunha fin de semana na Senda del Oso, situado no Parque Natural de Las Ubiñas-La Mesa, en Asturias.

Foi turismo de natureza con maiúsculas, onde atopamos faias, freixos, carballos, teixos, abeleiras ou acivros, a carón de montes rochosos inmensos e de ríos coma o Teverga ou o Carzana. Alí fixemos parte da Senda do Oso en bicicleta, como é habitual na zona de Teverga e Proaza, e outras rutas fermosas coma o desfiladero de las Xanas, que aínda que máis pequeno có do Cares (que xa fixeramos), é dunha beleza igualmente extraordinaria. O camiño ascende como tallado na pedra nalgúns tramos, e a altura do barrancos é, nalgúns casos, de arrepío. Realmente era como ir por un camiño de cabras, que atopamos en máis dunha ocasión.

Desfiladero das Xanas

Prados en Pedroveya

Non é que sexa de grande dificultade, mais nos tramos finais as pendentes son bastante pronunciadas. Pero as vistas que se van tendo durante o ascenso, e logo, ao chegar á aldea de destino, Pedroveya, parece mesmo que acabas de chegar ao paraíso, cos seus cumios altos e pedregosos ao lonxe e os herbais verdes e vizosos como só os hai alí. Por momentos parecía que estabamos nos mesmos prados ca Heidi.

Mais, alén da marabilla para os ollos, o sentido do gusto tivo aínda un premio maior impagable: o banquete de comida caseira (fabada e pote incluídos) que gozamos en Casa Generosa, para non esquecer. Deste xeito dá gusto esforzarse para o ascenso.

Estrañamente ao que adoita acontecer en Asturias, tivemos unha calor abafante eses días, que mesmo á noite e nesas altitudes debería ceder. Mais non,  a sensación de calor e humidade fixo parte da equipaxe en todo momento.

Xa de volta a casa, aproveitando que atravesamos o Bierzo, quixemos visitar as Médulas, e a sensación foi espectacular. A natureza acolleunos en todo o seu esplendor, e a fermosura do que vimos fíxonos esquecer por momentos a abafante calor. O contraste visual entre a verde vexetación e mais a terra avermellada é un espectáculo para os sentidos.

En fin, unha fin de semana moi ben aproveitada que nos deixou o pouso suficiente para desexar volver en breve.

De Cádiz a Sevilla

Hai xa tanto tempo que non escribo por aquí que case non me lembro do que hai que facer. E dende que empecei esta entrada xa pasaron algúns meses.Mais a intención é continuar, aínda que sexa de cando en vez, pero sobre todo cando queira lembrar algo importante para o arquivo da memoria. E as vacacións son unha desas cousas, porque son xeralmente a descuberta de novos lugares, xentes e costumes, que nos enriquecen e nos fan pensar.

Hai xa uns meses andabamos polo sur, entre a costa de Cádiz e a cidade de Sevilla, e a experiencia foi moi gratificante. Ademais tivemos sorte co tempo que, aínda que fixo calor, non abafou como adoita facer por esas latitudes, e moito menos do que sufriramos en Galicia coa vaga de calor duns días atrás.

A base do campamento estivo os primeiros días en Chiclana de la Frontera, na praia de La Barrosa. Unha fermosura!

Mais á beleza do areal xuntábase tamén a temperatura da auga, que non fixemos máis que estar en remollo.
Pero se hai algo que nos marcou especialmente foi a illa de Sancti Petri, que tivemos a sorte de visitar. Fomos nunha pequena embarcación (hainas a centos para este mester) que nos achegou ao illote, e alí gozamos cunha visita guiada do máis interesante e divertida.
Soubemos da antigüidade da illa, de que xa estiveran alí os Fenicios, de que foi inicialmente un templo na honra de Melkart, e dos sucesivos usos deste anaco de terra que figuraba en todas as cartas de navegación como un lugar estratéxico de gran valor.
E curiosidades coma unha planta en vías de extinción, o "Jopo de Lobo" (ou "carajos de moro"), e un tipo de pedra - coa que se construíu o castelo - que está formada por restos de cunchas compactadas, a "Pedra Ostionera".

Jopo de Lobo

Pedra "ostionera"

Alén do patrimonio natural e cultural, e como parte importante deste, gozamos tamén da gastronomía: "tortitas de camarones", "pescaíto frito" ou "salmorejo" foron os máis destacados.

Pescaíto frito

Tortitas de camarones

Salmorejo

E falando de gastronomía, descubrín o que para min foi unha grata sorpresa: en Cádiz aos chícharos tamén lle chaman chícharos.

Ademais de visitar Chiclana, aproveitamos para nos achegar a Cádiz (o Gadir dos antigos), que é unha fermosura. Só puidemos facernos unha idea xeral desa fermosa cidade chea de mar e rúas estreitas que protexen a xente do vento mareiro (porque alí o vento é algo moi característico e está sempre presente). Iso si, deunos tempo de pasear polas rúas, subir á Torre de Poniente da Catedral e gozar dende alí das impresionantes vistas da cidade (que mesmo parecía que estabamos nunha illa, pois só se miraba mar ao lonxe, viras por onde viras); visitar o xacemento arqueolóxico da "Casa del Obispo", a praia de "La Caleta", e o castelo de Santa Catalina, un edificio histórico ben aproveitado onde hai exposicións de arte, de historia e arqueoloxía, e concertos ao aire libre no seu patio interior. Unha marabilla de cidade que quedou pendente seguir descubrindo.

Praia "La Caleta" dende o Castelo de Santa Catalina

Vista de Cádiz dende a Torre de Poniente da Catedral

Rúa na zona antiga de Cádiz

Como aínda tiñamos uns días e queriamos coñecer máis lugares do sur, fixemos tamén unha longa excursión que nos levou por pobos brancos da montaña como Vejer de La Frontera (onde nos fixo de guía no seu castelo unha voluntaria Boy Scout, á que case non se lle entendía a fala pola fonética tan "andaluza" que tiña, con ceceo, seseo e sen pronunciar a metade das vogais); a antiga cidade romana de Baelo Claudia (que nos levou case dúas horas percorrer baixo un sol de xustiza, e da que o fillo maior non deixaba de observar todos os restos de construcións); o núcleo antigo e mais o Castelo de Guzmán El Bueno, na ventosa cidade de Tarifa; e mesmo pasamos ao "estranxeiro", que aínda pasamos dúas horiñas en territorio de Xibraltar.

Vejer de la Frontera vista dende o Castelo

Baelo Claudia coa duna ao fondo

Castelo de Guzmán El Bueno en Tarifa

E finalmente pasamos unha longa fin de semana en Sevilla.
Alí compartimos aloxamento na casa de familiares, que foron uns excelentes anfitrións en Mairena de Aljarafe. E dende alí colliamos o metro para visitar a capital.

Non sei moi ben o que podo destacar de Sevilla, porque alí todo ten un arrecendo a historia e cultura do que non é fácil escapar. Dende o "desembarco" do metro en Puerta Jerez, os coches de cabalos, a calor, e o ruído da auga nas fontes perseguíronos por todas partes.

A Catedral, mostra da convivencia de diferentes pobos, culturas e estilos arquitectónicos ao longo dos séculos, dende a súa mezquita orixinal, pasando pola grandiosidade gótica e chegando despois ao barroco. Dende a súa torre, La Giralda, pódese ver a cidade en todo o seu esplendor, cos seus barrios máis tradicionais como Santa Cruz, coas súas rúas estreitas e cheas de vida.

Diante da Catedral de Sevilla

Vista dende La Giralda

"Patio de los naranjos" dende a Giralda

Terrazas en Santa Cruz

Movémonos avidamente para coñecer en tan pouco tempo unha cidade que ten tanto e de tan diferentes orixes. A calor sempre se vía minorada polos "surtidores espontáneos" que daban humidade e frescura, mesmo nas terrazas dos bares. A sombra dos numerosos parques (Prado San Sebastián, parque de Mª Luisa, ...) convidaban a seguir camiñando e avivaban a nosa curiosidade. A Praza de España, coa súa grandeza e ostentación, íanos dicindo como cambiaron as cousas dende a exposición iberoamericana de 1929.

Praza de España

Pontevedra na Praza de España

 

 

 

 

 A medida que continuamos camiñando íanse mostrando ante nós as estampas típicas vistas centos de veces en fotos e reportaxes, dende a Torre del Oro aos xardíns que bordean o paseo de Cristóbal Colón a carón do río Guadalquivir e do canal de Alfonso XIII. E na marxe contraria Triana vixiante do que acontece na zona máis tradicional de Sevilla despois de atravesar o río, como se quixera observar dende a distancia o que fai o goberno de Andalucía no Palacio de San Telmo.

Descansando a carón da Torre del Oro

Pero se hai algo que nos impresionou de verdade foron os Reales Alcázares, non só pola extensión do seu recinto e xardíns, que tamén, senón pola riqueza da súa arquitectura e da súa disposición.

Muralla exterior e porta do León

Patio de las Doncellas

Baños de Dna. María Padilla

Como sempre que visitamos palacios de reis e nobres pensamos na sorte que pode supor ter ese estatus ou ser favorito do Rei (como a amante de Pedro I, María Padilla, á que dedicou unha construción singular e fermosa só para que ela se puidera bañar no verán). E do inxusta e cruel que pode ser a vida para quen nace servo e pobre.

Como de todo se aprende e as imaxes permanecen durante moito tempo na nosa retina, esta cidade non vai ser esquecida, pero aínda quedamos con ganas de visitala máis de vagar, sen présas e sen tanta calor.