segunda-feira, 13 de outubro de 2008




Como dixen na presentación, este blog pretende ser un recurso educativo para o estudo da lingua galega. Como a casa dos meus avós paternos está no lugar de Balixe (Perdecanai - Barro), pensei que sería boa cousa o de situarme na eira e dende alí dar voltas ao redor e falar de todo aquilo que se ve.


O que lembro de pequena é un gran palleiro, que a min semellábaseme xigante (tal pensou Don Quixote dos muíños de vento). E á beira, no cuberto ou pendello, está o maxestuoso lagar.




9 comentários:

trasno disse...

Claro, ao ser pequeniña as cousas vense grandes, aínda que non todas.

paideleo disse...

Empeza a contar, empeza.

LM disse...

que havia no lagar?
beijos e sorte nesta linda aventura do blogue.

Suso Lista disse...

Que te divirtas co blog, mentras recolles todas esas palabras e axudas a lingoa nos, tan despreciada ultimamente. Sorte.

paideleo disse...

Pois pode ser unha silla de exploración xinecolóxica, pode. Eu pensara nunha silla ximnástica ou algo así.
O pazo é o pazo de Atín, saíndo do Porriño pola estrada de Gondomar e non sei quen foi o último dono. Sei que o vendían por 50 millóns e eu mercaríao encantado se os tivese.
Un saúdo.

Antón de Muros disse...

Eva:

Eu tamén desexoche sorte co blog.

Saúdos.

Antón.

paideleo disse...

Eva. Eu non sabía o da pachula pero si pachocha e parrocha. Variedades que hai. En México chámanlle cuca.

paideleo disse...

Digooo parrula no canto de pachula.

Anônimo disse...

Eu descobri a língua galega verdadeira, a da aldeia, adulto graças á minha namorada, que me levou a Perdecanai, Barro em 1995. E foi tarde, pois já levávamos juntos sete anos (dois escondidos...) Foi uma das experiências mais gratificantes da minha vida. Agradeço ao destino ou "ao raio que o parta" ter tido essa sorte na vida. Tudo verdinho e avó tão carinhosa, que me trata como se eu fosse legítimo. O neto bravo, como diz ela. Ah! Que maravilha!