A flor do azafrán

A fin de semana pasada estivemos de excursión polo Xurés coa familia e uns amigos. Das moitas e interesantes cousas que descubrimos a min quedoume ben gravada a flor do azafrán. Estaba por todas partes, mesmo no medio do camiño a nacer entre o xabre e as pedras.

E moi semellante a esta aparecía tamén con frecuencia outra flor de cor tamén lila pero cos pétalos máis grandes e tesos, e cos pistilos máis alaranxados. Tentarei descubrir cal é o seu nome.

O que máis me gustou foi o contacto coa natureza, malia a calor que pasamos (inclible para ser outubro), as comidas en grupo no medio do monte, os morotes dos moitos érbedos que topamos no camiño, o son da auga que remexía nos remuíños e nas levadas dos muíños e que refrescaba figuradamente a sofocante calor das camiñatas, as lerias, os contos e o rebulir dos cativos que non paraban de mexer.


Das rutas que fixemos quedaron especialmente gravadas para o futuro a ruta do Río Mao, cunha chea de muíños e carreiros a carón do río que facían revivir ao máis desfalecido, e a ruta da Corga da Fecha: había tempo que non vía algo igual! Mágoa que non había máis tempo ese día e non puidemos chegar á Cabaniña do Curro, o lugar onde remata o roteiro. Pero habemos volver, e heime bañar nesa auga verde e transparente que parece unha pía de auga bendita.


O nome da ruta é ben bonito e fai honra á dificultade e ao crebado e pendente do terro. Pois corga é un camiño ou terreo cunha pendente moi pronunciada, e fecha ten, entre as súas acepcións, a de salto de auga provocado por un desnivel no terreo.

Nunca mellor bautizado este paraíso da natureza.