Concertazo

O certo é que ao principio tiven as miñas dúbidas sobre ir ao concerto de Pontevedra, organizado por Queremos Galego. As dúbidas viñan de se ir toda a familia ou levar só ao maior dos fillos (de 12 anos), porque en canto soubo que actuaban Luar na Lubre, Fuxan os Ventos, Berrogüetto, Ruxe Ruxe e Lamatumbá (entre outros) non quería perdelo.

Finalmente o pai quedou na casa coa pequena, porque pensamos que ía ser moito tempo para ela e que se ía facer moi tarde. E foi mellor así, porque o irmán non quería marchar sen escoitar e ver a Lamatumbá, e claro, eran os últimos en subir ao escenario.

Cando chegamos á beira do Lérez xa vimos mareas humanas de xente que se dirixían ao recinto feiral, e a cousa prometía. Nós, polo si ou polo non, levabamos cadanseu bocata de tortilla francesa e auga, e logo de ver as colas que había para facerse con algo de beber ou comer, fixemos ben.

Non podo dicir que houbera grupo que nos decepcionara, mesmo descubrimos algúns que non coñeciamos e que cumpriron as mellores espectativas.

Así foi que comezou Zurrumalla, co seu estilo tradicional e festivo. Logo viu Fía na Roca, que malia non estaren todos por mor doutros compromisos, non querían faltar nesta festa da nosa lingua, segundo manifestou Sonia Lebedynski.
E a cousa comezou a subir de ton en canto apareceu no escenario Fuxan os Ventos: alí os estaban, diante dos nosos ollos, sen faltar ningún (mesmo estaban todos os músicos que os acompañan na actualidade). Os cinco temas que tocaron (igual ca todos os grupos) souberon a pouco e marcharon baixo o berro de "outra, outra!".
Logo actuaron Espido e García MC, co contraste de estilos, voces e harmonías, pero co denominador común da lingua propia e da rebeldía.

A temperatura seguiu a subir e houbo un estourido cando saíu o Carrabouxo e comezou a animar co seu humor retranqueiro, e a cantar e facernos cantar, que alí cantou ata o máis apoucado aquilo de:

"Mamá eu quero, mamá eu quero,
mamá eu quero galego,
quero escribilo, e quero lelo,
quero falalo na rúa e no colexio"

E de seguido faciamos todos coro co de:"Xoo, Feijoo!".

El mesmo foi o encargado de presentar o seguinte grupo, nada menos que os de Ruxe Ruxe. Nunca tal cousa vira e tanto o cativo coma min quedamos prendados. E por riba cantaron a de "Na miña casa non manda nighén". Era a guinda do pastel.

A seguir houbo sosego e pracer sonoro cando encheu o escenario coa súa voz Uxía, que mesmo parecía que estabamos vivindo no ceo. E pouco despois chegaron a forza e a mestura de Berrogüetto, que conseguiron facernos vibrar dun xeito abraiante: os pés movíansenos sen querer.

Berrogüetto - Lévame de aquí

Berrogüetto | MySpace Music Videos

Luar na Lubre buscou para a ocasión temas que poideran ser seguidos por todos e conseguiu que a xente cantara con eles; mesmo interpretaron "A Carolina", pero co retrouso mudado para a ocasión: "Queremos galego, queremos si señor; queremos o decreto?, non o queremos non!".
Logo viu A Quenlla, coa súa voz de denuncia, compromiso e solidariedade (interpretaron Irmau), Os Carunchos co seu cantar festivo e de raíz, e Os Tres Trebóns, que mesmo parecía que ían rachar co escenario (Xurxo Souto, coma sempre, sen perder os folgos).

E chegamos ao final; despois de estar alí seis horas non iamos marchar sen ver a Lamatumbá, que senón ao rapas dáballe un algho. Estiveron bárbaros!

Pagou a pena. Parabéns á organización deste macro-concerto, porque acubillar a tanta xente e acomodar a tanto músico no mesmo escenario, conseguindo ademais que a parte técnica estivera case ao cento por cento e coa celeridade con que o fixeron merecen unha forte ovación.

Alí demostrouse que a xente así o sentía, e, dende logo, a nosa lingua estivo o sábado máis viva ca nunca. Mil primaveras máis!