Hai uns días fun testemuña dun feito abraiante e vergonzoso.
Fun presentar un documento nun rexistro dun concello (non digo cal por non ferir sensibilidades), e mentres agardaba a que fose atendido un mozo que estaba diante miña coa súa cativa (de non máis de tres anos) presenciei unha escena indescriptible.
A "funcionaria" (e póñoo entre aspas porque é un insulto para o funcionariado) preguntoulle ao mozo (seguindo, como veredes, os principios máis elementais da cortesía, a boa educación e o respecto pola lingua dos administrados):
- Como es el nombre?
- Marea, - dixo o mozo.
- María?
- Non, Marea.
E arqueando as cellas de incredulidade como se acabase de aterrar noutra galaxia continuou:
- Marea???? Y ese nombre, de donde lo sacasteis?
E sen deixar falar continuou:
- Desde luego, ahora le poneis unos nombres más raros...
E eu que fervía por taparlle a boca á maleducada "funcionaria" espetei:
- Pois é un nome moi bonito!
O mozo mirou para atrás como agradecendo coa mirada que alguén o defendese de semellante abuso e limitouse a esbozar un sorriso de agradecemento. Logo atendeu con moi boa educación o espiche da "señora" e non se queixou en ningún momento.
Pero como a "susodita" aínda non quedara conforme, volveu atacar:
- Es que ahora le poneis unos nombres rarísimos; como si os da por ponerle "bolígrafo".
Eu, que xa non aturaba máis o sangue que fervía a cachón na miña cara e a vergonza allea que me estaba a dar a escena, atinei só a defender - para non ser eu tamén malensinada -:
- Pois como moitos outros nomes da natureza: Lúa, Sol ou Mariña. Marea é precioso.
O mozo continuou coa xestión e a "elementa" calou por fin co conto.
Eu mirei para a cativa, que era fermosa coma un sol e doce coma a Marea, e pensei que o nome lle ía que nin pintado. Observei de novo o seu pai, calado e resignado, mostrando unha educación e unha paciencia dignas dun Santo Job. E logo volvín ver a cara de ferreiro da "señora" e a súa ignorancia supina sobre onomástica, sobre a nosa lingua e sobre as máis elementais normas de convivencia, respecto e educación.
Convencinme a min mesma de que isto era unha anécdota e de que a susodita era unha rara avis, a Deus grazas. E malia o espectáculo, quedei contenta de ter estado alí nese preciso intre para poder dicir que Marea era un nome moi fermoso.
Fun presentar un documento nun rexistro dun concello (non digo cal por non ferir sensibilidades), e mentres agardaba a que fose atendido un mozo que estaba diante miña coa súa cativa (de non máis de tres anos) presenciei unha escena indescriptible.
A "funcionaria" (e póñoo entre aspas porque é un insulto para o funcionariado) preguntoulle ao mozo (seguindo, como veredes, os principios máis elementais da cortesía, a boa educación e o respecto pola lingua dos administrados):
- Como es el nombre?
- Marea, - dixo o mozo.
- María?
- Non, Marea.
E arqueando as cellas de incredulidade como se acabase de aterrar noutra galaxia continuou:
- Marea???? Y ese nombre, de donde lo sacasteis?
E sen deixar falar continuou:
- Desde luego, ahora le poneis unos nombres más raros...
E eu que fervía por taparlle a boca á maleducada "funcionaria" espetei:
- Pois é un nome moi bonito!
O mozo mirou para atrás como agradecendo coa mirada que alguén o defendese de semellante abuso e limitouse a esbozar un sorriso de agradecemento. Logo atendeu con moi boa educación o espiche da "señora" e non se queixou en ningún momento.
Pero como a "susodita" aínda non quedara conforme, volveu atacar:
- Es que ahora le poneis unos nombres rarísimos; como si os da por ponerle "bolígrafo".
Eu, que xa non aturaba máis o sangue que fervía a cachón na miña cara e a vergonza allea que me estaba a dar a escena, atinei só a defender - para non ser eu tamén malensinada -:
- Pois como moitos outros nomes da natureza: Lúa, Sol ou Mariña. Marea é precioso.
O mozo continuou coa xestión e a "elementa" calou por fin co conto.
Eu mirei para a cativa, que era fermosa coma un sol e doce coma a Marea, e pensei que o nome lle ía que nin pintado. Observei de novo o seu pai, calado e resignado, mostrando unha educación e unha paciencia dignas dun Santo Job. E logo volvín ver a cara de ferreiro da "señora" e a súa ignorancia supina sobre onomástica, sobre a nosa lingua e sobre as máis elementais normas de convivencia, respecto e educación.
Convencinme a min mesma de que isto era unha anécdota e de que a susodita era unha rara avis, a Deus grazas. E malia o espectáculo, quedei contenta de ter estado alí nese preciso intre para poder dicir que Marea era un nome moi fermoso.
4 comentários:
Hai ocasións nas cales compre soltar as palabras para baixar a tensión que provocan xentes sin o máis mínimo atisbo de sensibilidade. Xa non digo coa lingua, senón -tal como queda ben clariño con esa "elementa"- coas persoas.
Fixeches moi ben.
Esta anécdota non me sorprende. Hai un tempo, cando alguén me preguntou como se chamaba a miña sobriña recén nacida e respondín Area, alguén corrixiu: "Será Aroa, ou Nerea". Pois vai ser que non. Chámase Area, Area, coma a da praia de Carnota, ou da Lanzada, ou de calquera praia de Galiza. Area, vale? A-re-a.
E si que tivo paciencia o pai e ti aplomo e acerto.
Claro que se se chamase Jennifer, Jessica ou Lizzbeth, sería máis normal, "ya no sería un nombre tan rarito". Vivir para ver!
Un nome como outro calquera e a señora tiña que calar e traballar.
Isto dos nomes faime lembrar un chiste que conta meu pai. Vai un home ao rexistro civil e o funcionario pregúntalle que nome quere darlle ao fillo e el di: Anrique. O funcionario espétalle: Como Anrique ?. Será con "e", non ?. O paisano cala e morre o conto. Dalí a un ano volve polo rexistro civil a inscribir outro fillo e o funcionario pregúntalle polo nome e o pai dille: Arnesto. O funcionario volve saltar como fixera hai un ano e dille: Como Arnesto ?. Será con "e", non ?. O paisano desta volta non quedou calado: Pois será Arnesto porque o outro xa é Coné.
jajaja rinme co conto de paideleo, que xa o coñecia, pero como non me acordaba, foi como se fose de novas!
O outro dia vin dar unha volta por este blog teu, non sei se che escribin algo ou non, pero hoxe sí tiña gana de dicirche que ben te entendin, porque eu tamén son das que non dou quedado calada...
máis xa me teñen recriminado os mesmos "defendidos", dicindome que´ben se saben defender eles sós.
Pero e que custa, custa manterse en terreo ·"neutral", observando eses -como tantos outros- feitos.
un saudo, nena, dende A Coruña, e dunha "funcionara", manda carallo, menos mal que non traballo no rexistro civil
:-)
Postar um comentário