Coa ilusión dos cativos

Estes días estiven a darlle voltas á ilusión que poñen os nenos cando fan algo, ou cando viven algo por primeira vez. Lembreino, de primeiras, o domingo pasado, cando levei ao aeroporto a tres mulleres de "mediana idade" (entre elas miña nai), que ían de viaxe. Dúas delas era a primeira vez que viaxaban en avión e a outra só fora unha vez. Cos nervios falaban e rían moito, e eu pensei que era moi fermoso velas marchar así, tan contentas e ilusionadas; parecían cativas. Aproveitei para facerlles algunhas bromas antes de "embarcar" (por se lles pitaba a alarma, que se tiñan que espirse, e cousas así) e foi marabilloso ver as súas reaccións de incredulidade e aceptación.

Ás veces bótase en falta que a xente se ilusione coas cousas, tanto que sexan pequenas coma grandes, coma cando eramos cativos. A capacidade de ilusionarnos debería estar viva sempre, porque iso fainos sentirnos vivos tamén. E pensei que xa que non tiveran a sorte de poder viaxar de novas que tiñan que aproveitar agora, mentres tivesen saúde.

Mentres agardabamos descubrín, por exemplo, que hai porcos que nacen sen cú (desculpade a miña ignorancia, pero fun nena de vila), e que hai que facerllo para que os marrellos (como explicaba unha delas) non morran: o sistema era moi caseiro e consistía en quentar un fuso no lume e arrimarllo á pel que tapaba o orificio de saída, entre as pernas. Así o animal podía comer e cagar (desculpando) con normalidade, senón morría. Está a vella a morrer e está a aprender!

Pensei tamén que ás veces cremos que sabemos moitas cousas importantes para vivir pero que, chegado o caso, ao mellor non saberíamos desenvolvernos tan ben como pensamos. A vida de agora carece de moitas compoñentes básicas, sobre todo relacionadas co medio natural, que deberíamos ter.

De segundas lembreime da ilusión de cativos cando vin como os fillos lle preparaban os seus agasallos ao pai, e de como sentían cando lles saía mal e non quedaba como agardaban. E tamén cando fomos ver o maior xogar un partido de baloncesto (ben xogado, por certo) e o felicitamos ao saír, ou de como a pequena daba chimpos e progresaba cos exercicios de ximnasia rítmica, orgullosa diante dos nosos ollos.

O malo da semana foi que eu tamén tiña a ilusión de que o "decreto do plurilingüismo" mellorara con respecto ás bases publicadas anteriormente, pero non foi así: seguen tendo complexo de ser galegos e así llelo transmiten aos nosos "ilusionados cativos", que cando cheguen a educación infantil en contextos castelán falantes non van aprender nada na nosa lingua, e que o resto van poder utilizar na aula a lingua da súa preferencia, como se xa lle tiveran (algúns claro) moito respeto aos profesores e como se as linguas se aprendesen sen falalas (seica que para garantir a liberdade lingüística). Eu non sei logo que pintamos nas Escolas de Idiomas falando na lingua que estamos a estudar, se iso da "inmersión lingüística" é tan prexudicial...
Como di miña nai cando alguén se porta con malos modos ou con desprezo para os outros. "é coma unha porca raeira" (así son, falando de porcos).

En fin, malia todo, eu vou seguir tendo ilusión, coma os cativos.