O domingo 16 de maio tiven o pracer de facer o sendeiro do río Tripes en Pazos de Reis, Tui. O convite fíxomo Alberto Romero, a quen coñezo dende hai anos pero que non tiña visto dende hai moito tempo, da Asociación de muiñeiros do Tripes. Eu sabía que el estaba nunha asociación que pretendía a recuperación dos muíños do Tripes e de todo o que isto leva consigo, como por exemplo a recuperación do burro fariñeiro ou a celebración da festa das papas de millo.
Fixemos unha ruta ao pé do Monte Aloia, seguindo o curso do río Tripes, primeiro cara abaixo e logo cara arriba, e fomos vendo os distintos muíños, as presas, as levadas, e escoitando as fermosas historias que o noso guía foi bebullando polo camiño. Eu ía pensando, entretanto, na sorte que tiñamos ao poder aprender da súa boca todos aqueles pormenores da vida labrega de hai 60 ou 70 anos, porque nese tempo, cando aínda había moito gando e todo o mundo tiña a súa leiriña de millo, aínda que só fora para autoconsumo, os muíños traballaban día e noite, e só á beira deste río había máis de 40 muíños.
Soubemos dos muíños de maquía, aqueles que os propietarios alugaban a cambio dunha parte do millo moído, os diferentes xeitos de facer as presas se a auga ía para un só muíño ou para varios, ou a orixe da muiñeira no ruído que fai o tarabelo contra a moa.
7 comentários:
Olá :)
Son seguidora do teu blogue mas creio que nunca che dixen nada e hoxe non quería deixalo pasar máis tempo.
O teu blogue é fermoso, teño ido cara atrás no tempo moitas veces e contas cousas moi bonitas, grazas.
Un biquiño :*
Gustoume a reportaxe !.
Es unha fenómena! Mira ti por onde descubro a orixe do ritmo da muiñeira. Bo traballo!
Hai uns anos, non moitos, alguén me levou ao Rosal, facer o ascenso dos muíños do Folón e do Picón. E tamén mereceu a pena. Non nos acompañaba persoa experta ningunha, pero unha compañeira que sabía bastante da ruta, contounos historias curiosas e foi unha andaina moi enriquecedora.
A miña avoa era muiñeira, o meu avó panadeiro e debe ser por iso que me seducen os muíños.
Non obstante, gustaríame saber se hai algunha posibilidade de facer unha visita guiada aos do Tripes, porque quizais fose unha experiencia interesante para o meu alumnado.
Graciñas por compartir.
Un bico desde o forno.
Moi boa reportaxe. Sempre me gustaron estes temas, que por certo é un dos que teño pendentes. Aínda así é toda unha sorte contar cun guía.
Tamén foi unha sorte ter contactado cun canteiro xubilado que estaba a picar unha pedra para facer a mo do muiño. Se che apetece velo pica aquí
Ten un agasallo na miña xanela: http://www.blogoteca.com/acuatica07/index.php?cod=87065. Saúdos.
Moi boas! Mira ti onde nos imos atopar! Alomenos pola rede, agora podo saber que tal andas. Unha aperta.
Postar um comentário