Pés de gato

Onte foi un día que se pode dicir "completiño". Non foi un deses de "deixar pasar" porque estás canso do traballo da semana e déixaste ir, non. Cansa si que estaba pero desta volta pensei: "pois se podo traballar tamén podo gozar". E así foi.

Á mañá, o maior dos fillos e máis eu fomos facer a marcha cicloturista que organizan todos os anos dende o concello. E pagou a pena: Torneiros, Atios, Cataboi, Pontellas e Mosende. Todo nun abrir e pechar de ollos.  Porque o feito de poder pasear en bicicleta por estradas secundarias, onde habitualmente un non se atreve nin a asomar o nariz por medo a que un coche llo leve, dá unha perspectiva das cousas e dos lugares inusual e sorpendente. Había moita xente, grande e pequena; algúns cativos tiñan que ser axudados cando as pendentes se puñan máis de punta, pero á final todos chegabamos a un tempo aos lugares de reagrupamento, que é o que importa. Mesmo comprobei con fachenda que non estaba tan oxidada como pensaba, e que as pernas ían respondendo aos desniveis do terreo con facilidade.

Pero á tarde a cousa púxose aínda máis de punta. E será que "a cabra tira ao monte", ou será que tiñamos ganas de desentumecer o corpo. O caso é que, arroupados por uns expertos amigos, subimos ao Faro de Budiño, e non só a pasear, que tamén o fixemos: estivemos no curuto do penedo grande, entramos na cova que está debaixo, que chaman do "Catapún" onde está a campá do Faro (unha pedra grande que se pode mover cos pés e que parece unha campá a retumbar polo fondo dos penedos), paseamos polos penedos do cumio e pola beira do merendeiro.

Entrada á cova

Boca da cova dende o interior

Interior da cova

E despois, o gran acontecemento: inicíamonos na escalada subindo o Penedo do Valenciano, iso si, primeiro vestimos os pés de gato.

Non imaxinaba eu que ía sentirme tan "colgada", pero gustar gustoume. Aínda que me daba medo nun principio, non podía deixar de aproveitar a oportunidade, sobre todo porque a pequena da casa foi a primeira en probar (a piques de cumprir os oito anos), e abofé que o conseguiu marabillosamente.

Logo foi o maior, e a seguir fun eu: mimadriña!, subín a lume de carozo, que cando cheguei ao último mosquetón e toquei na pedra (sinal de que un chega), ía tan afrontada que parecía que correra unha maratón. Iso si, a baixada, pendurada da corda que tensaba o amigo escalador, foi o desquite, e baixei sen medo e coa sensación de liberación de quen acaba de sacar un grande lastro de enriba.

Foi tal a forza coa que me agarrei coas xemas dos dedos e das dedas, que ao día seguinte lembrei que tiña músculos que había tempo que non usaba. Así que agardo que haxa unha segunda oportunidade, a ver se subo menos tensa e o fago render máis.

Ás veces as emocións máis fortes están ao noso carón. É cousa de tentar a sorte.