14 anos

Desta vez non ía ser menos; se falei do aniversario da pequena, haberá agora que facerlle xustiza ao maior. O día 19 cumpriu 14 anos.

Aínda que ás veces son coma o can e o gato, tamén hai momentos que mostran a súa complicidade e xa comezan a defenderse mutuamente. Cando rin os dous xuntos e se entenden (á súa maneira), dá gusto velos: parecen os irmáns máis felices do mundo. Outras veces, en cambio, parece que non se soportan, pero supoño que é lei de vida, como din os maiores. Aínda así, cando algún dos dous ten unha boa nova a quen primeira lla conta é ao outro.

14 anos xa comezan a ser un número para a reflexión, porque agora xa mostra os seus gustos, manías, virtudes, defectos e como pode ser o seu xeito de ser no futuro. E aínda que cómpre paciencia porque as hormonas andan revolucionadas, e perde ás veces o control do que di e a quen llo di, non se pode un queixar moito. O seu ser segue a ter máis bondade ca outra cousa, e cando perde o rumbo e hai que lle parar os pés, aínda é quen de baixar a orella e escoitar a un.

Xa se interesa polas conversas dos maiores,  e non admite un non, sen máis, por resposta. Agora nunca se conforma cunha resposta rápida, quere saber e entender. E dálle especialmente vergoña que os maiores "actuemos" coma nenos ou fagamos parvadas; a súa cabeciña xa non admite os comportamentos fóra de contexto ou fóra de idade (ao seu entender).

E pensando nos 14 anos, dei en pensar como era eu daquela. Lembro, sobre todo, o paso da EXB na escola ao bacharelato no instituto. E teño imaxes fixas do que supuxo ese cambio, de atoparme no mesmo centro ca o alumnado de COU, que eran "homes feitos e dereitos", e de ver as mozas que xa parecían vir de volta de todo, que nin nos miraban ás de 1º.

Lembro tamén o que supuxo dar lingua galega por primeira vez, estudar de verdade xeografía e historia, cunha profe que nos obrigaba a "pensar" e analizar "os por qués", e lembro a clase de "lengua y literatura española", na que, tamén por primeira vez, me ensinaron literatura de verdade, e abriuse un mundo descoñecido para min no que descubrín a Cortazar e a Stevenson.

Por sorte, nisto, o meu fillo lévame moitos anos de avantaxe.
Oxalá que siga igual de feliz e que goce de todo o que a vida lle vaia dando.