Do Galiñeiro ao Aloia

Foi un domingo redondo, poderiamos dicir.

Aproveitando que parte do grupo ía botar os sete fígados durante 10 km,o resto fixemos unha andaina do Galiñeiro ao Aloia.

A ruta só ten algo de dificultade no primeiro quilómetro, onde están as pendentes de ascenso ao Galiñeiro, pero despois vai ascendendo de vagar e sen grandes sobresaltos.

O peor é esta seca que non nos deixa; había lugares que nesta época están enchoupados de auga nos que non se vía nin gota, e en moitos outros a seca é tal que ao pisar escóitanse os lamentos das follas e da herba  que renxen baixo os pés.

Os 9 quilómetros de percorrido teñen unha recompensa marabillosa: a vista do Val Miñor e da enseada da Praia do Canido (nome antigo da actual Praia América), o Val da Louriña e o monte Galleiro ao norte, e finalmente o Val do Miño que separa as dúas marxes xémeas dunha realidade administrativa diferente: Portugal e Galicia.

O peor desta seca é que temos o tempo a destempo, e polo tanto, os incendios a sobrevoar os nosos montes. Na foto que tirei dende o Aloia pódese ver como o val do Miño está cuberto dunha mestura de fume e néboa que parece abafarnos.

A ver se nuns días chega a auga bendita do ceo.