Máis orgullo aínda

Estes días non me foi doado escribir, e iso que foron moitas as motivacións, pero ás veces o cansazo fai que o último que queiras é porte á noite outra vez diante dunha pantalla.

Como creo que xa se dixo moito, e moi ben dito, acerca de "galego, no sentido máis pexorativo da palabra", non vou perder máis tempo en falar dalguén que non merece máis que o noso desprezo. Iso si, como a río revolto, gañancia de pescadores, os de Augas de Mondariz aproveitaron (moi ben, por certo) o tirón, e sacaron esta publicidade: así aínda estamos un pouco máis orgullosos, que non vén nada mal nos tempos que corren. Iso si, cómpre que se comprometan realmente, porque a súa web aínda está maioritariamente en castelán, e o que está en galego parece feito por un tradutor automático non demasiado fiable.

E falando de orgullo, teño que confesar que me sentín a nai máis orgullosa do mundo estes días atrás, cando a nosa pequena se estreou bailando ao noso xeito, ao xeito tradicional do país. Agora, que comeza a integrarse n'os Penediños, lembro o tempo no que eu tamén empecei a bailar da man de Gloria Caballero, en Ponteareas, e a emoción que supuña para min vestir o traxe e saír a bailar diante da xente. E por riba (á velles, viruelas), dende hai uns meses volvin recuperar a emoción, o xeito e un pouco de forma física (que todo cómpre) para bailar de novo e vestir o noso "pesado" traxe tradicional (que pesa un quintal!). Aí estou de novo bailando a carballesa, a xota ou o pandeiro.

A pequena, que polo de agora só bailou a muiñeira e a ribeirana vaise defendendo. A nai tenta coller a forma precisa (que bailar de seguido a carballesa, a xota e o pandeiro non vos é doado para calquera - modestia aparte -), pero estamos no camiño e seguiremos tentando recuperar o noso, na música e na danza tamén.