A pita tola

Xa hai días que ando a voltas no meu caletre, como diría o detective Conan, coa importancia que teñen os xestos na transmisión da lingua. E cando digo xestos non me refiro á linguaxe xestual, senón a determinadas actitudes e feitos que os gobernantes fan e desfan coa lingua propia do país, e daquela tamén, coa nosa cultura. Porque as voltas que lle dan aos feitos para desfacelos é cousa ben revirada.

Aínda que teño que recoñecer que non me gustan nada os debuxos xaponeses, os cativos da casa están ensarillados con algún, e especialmente neste tempo co fantástico detective nipón.

E o certo é que, ben mirado, valen máis vinte minutos destes debuxos para a transmisión da nosa lingua que todas as desfeitas que está a facer a Consellería de Educación. Como ben di M. Rivas "O pinchacarneiro que tiveron que dar para non chamar escolas galegas ás escolas galegas"; é máis, mira que desfacer o nome de Galescolas para darlle o nome dunha pita, que por riba é azul... manda truco!

Agora xa non sabemos se cando menos van permitir fomentar o uso do galego naquelas contornas galego falantes, porque o que é nos ámbitos castelán falantes temos a certeza de que non. Claro que, con iso da "imposición lingüística" coa que querían obrigar aos cativos e cativas de 0 a 3 anos a cantar cancións en galego, a aprender ditos, refráns e xogos de palabras na nosa lingua ían claramente en contra da súa liberdade e da dos seus pais...

Pero alén dese estado de esquizofrenia no que temos que abandonar o propio polo alleo, ao mellor conseguimos emitir sons do tipo . "co, co, ro, cooooo" ou "qui, qui, ri, quiiiiii", coma no poleiro. E xa postos, era mellor que lle chamaran "A pita tola": é máis lúdico, cómico e enxebre que "a galiña azul" ou "the blue hen". Porque os nosos pequenos ben seguro que viron algunha vez unha pita tola pero, unha galiña azul?