A Redomiña

Pois non sei se na foto se verá moi ben. O caso é que nas comidas familiares sempre retoñan palabras bonitas, das que se usaban antes e que agora case nin se escoitan.
E falando dun viño de hai moitos anos alguén dixo se non había un "decantador", que así poderíase botar nel para osixenalo antes de o beber. O caso foi que sacamos do aparador o que figura na foto, e a miña nai apurou a dicir: "que bonita é esta redomiña... había unha destas na casa dos avós, que mandara o bisavó de Bos Aires, e só se sacaba no día da festa".
No dicionario aparece "redoma" (vasilla de vidro arredondada, ancha na base e de colo estreito e longo...), mais non esta palabriña tan fermosa.

Despois, como ía moita calor, saímos fóra. E a pequena, que é un fervello, púxose a dar chimpos na herba e a demostrar o seu saber como "ximnasta". Nunha destas, puxo a cabeza no chan, levantou o cú e deu unha volta pasando todo o lombo pola herba. Eu sabía que esa viravolta podía ser un pinchacarneiro ou unha cambadela, pero nunca oíra chamarlle "peneiriña", que foi a palabra que se descubriu ante todos.

O certo é que deberiamos ter as orellas máis abertas e espreitar por esas xoias da nosa lingua que, sen querer, van esvaéndose.