quarta-feira, 9 de novembro de 2011

A Devesa da Rogueira

Por fin chegou o agardado, aínda que o tempo non acompañou de todo, e fixemos a Devesa da Rogueira.
A Devesa

Había ben tempo que agardabamos poder meterlle o dente, pero desta volta foi, e de certo que cumpriu as espectativas. Por iso, antes de que se borren da memoria as imaxes, os sons e os arrecendos, non podo deixar de mostralo, que xa antes outros o fixeran por min.

Saímos da aula da natureza en Moreda e o camiño foise abrindo maxestuoso á beira do río Moreda, e afastándose del a medida que iamos ascendendo. Non sei dicir a cantidade de árbores e plantas que vimos, pero, coma sempre no outono do Courel, abraiáronos as cores dos castiñeiros - uns acastañados e outros máis rubios -, que facían do camiño un abano de cores entre verdes-vermellas-amarelas que quitaban o sentido. E por riba o orballo, que por momentos se fixo sentir de xeito insistente.
Entre castiñeiros
O manto verde e amarelo pasaba ás beiras e por riba de nós, e mesmo parecía que estabamos apartados do mundo, enleados nun manto natural que enchía os nosos pulmóns de osíxeno e lentura.

Castiñeiros e abeleiras
Logo comezou o camiño a complicarse e a pendente a facerse máis pronunciada, e co esforzo do ascenso comezaron a aparecer ante nós acivros, teixos, e abruñeiros, que seguían a mesturarse coas abeleiras e os castiñeiros de xeito máxico.

Acivros


Teixos
Fonte do Cervo

E finalmente, despois dun longo ascenso de case dúas horas, pisando unha alfombra vermella de follas e ourizos, chegamos á Fonte do Cervo, onde os dous mananciais parecían ferver no medio da néboa e do orballo.


Alí nacen, nunha mesma rocha, dous mananciais distintos: un de augas ferruxinosas e outro de augas calcáreas, que seica teñen propiedades curativas e sona de estimular o apetito.



O certo é que o noso saíu estimulado, non sei se polo esforzo ou polos sabores que esta terra nos ofrece, pero á noite demos boa conta de deliciosos manxares en Vilamor, onde saboreamos novamente castañas con xabarín, entre outros variados agarimos que lle demos aos sentidos.
Castañas con xabarín



Ao día seguinte a ruta foi máis sinxela, que tiñamos dores musculares e os nenos estaban algo cansos. Así que saímos de Seoane e collemos o roteiro da Ponte de Covas,  e despois enlazamos coa ruta da Mina da Cova. Aquí a natureza brillou novamente ante os nosos ollos, pero por riba as raiolas de sol que se coaban entre a follaxe dábanos a impresión de estarmos camiñando polo mesmísimo Arco da Vella. Logo atravesamos o río Lor e uns soutos centenarios ata chegar a Esperante.


Así que sendo tan proveitoso este "paseo natural", non habemos tardar en recuncar.

Que razón tiña Novoneyra:
"Courel dos tesos cumes que ollan de lonxe! 
Eiquí síntese ben o pouco que é un home..."

3 comentários:

Concha L. F. disse...

Desde logo que entre estas ábores, nesta paisaxe tan inmensa, calquera se sinte nada.
Agora ben, o do xabarín con castañas si que supera! Claro que despois da andaina, ben cómpre repoñer forzas!

Un saúdo.

paideleo disse...

Ten mui boa pinta !.

Raposo disse...

Teño feito algunhas rutas por esa zona; vale a pena perderse por esa naturaleza maxestuosa.
Castro de Vilar, Formigueiros, Pia Páxaro, Devesa de Paderne, Mina da Toca, Lagoa de Lucenza: todo un pracer para os sentidos.