A Devesa da Rogueira

Por fin chegou o agardado, aínda que o tempo non acompañou de todo, e fixemos a Devesa da Rogueira.

A Devesa

Había ben tempo que agardabamos poder meterlle o dente, pero desta volta foi, e de certo que cumpriu as espectativas. Por iso, antes de que se borren da memoria as imaxes, os sons e os arrecendos, non podo deixar de mostralo, que xa antes outros o fixeran por min.

Saímos da aula da natureza en Moreda e o camiño foise abrindo maxestuoso á beira do río Moreda, e afastándose del a medida que iamos ascendendo. Non sei dicir a cantidade de árbores e plantas que vimos, pero, coma sempre no outono do Courel, abraiáronos as cores dos castiñeiros - uns acastañados e outros máis rubios -, que facían do camiño un abano de cores entre verdes-vermellas-amarelas que quitaban o sentido. E por riba o orballo, que por momentos se fixo sentir de xeito insistente.

Entre castiñeiros

O manto verde e amarelo pasaba ás beiras e por riba de nós, e mesmo parecía que estabamos apartados do mundo, enleados nun manto natural que enchía os nosos pulmóns de osíxeno e lentura.

Castiñeiros e abeleiras

Logo comezou o camiño a complicarse e a pendente a facerse máis pronunciada, e co esforzo do ascenso comezaron a aparecer ante nós acivros, teixos, e abruñeiros, que seguían a mesturarse coas abeleiras e os castiñeiros de xeito máxico.

Acivros

Teixos

Fonte do Cervo

E finalmente, despois dun longo ascenso de case dúas horas, pisando unha alfombra vermella de follas e ourizos, chegamos á Fonte do Cervo, onde os dous mananciais parecían ferver no medio da néboa e do orballo.


Alí nacen, nunha mesma rocha, dous mananciais distintos: un de augas ferruxinosas e outro de augas calcáreas, que seica teñen propiedades curativas e sona de estimular o apetito.



O certo é que o noso saíu estimulado, non sei se polo esforzo ou polos sabores que esta terra nos ofrece, pero á noite demos boa conta de deliciosos manxares en Vilamor, onde saboreamos novamente castañas con xabarín, entre outros variados agarimos que lle demos aos sentidos.

Castañas con xabarín

Ao día seguinte a ruta foi máis sinxela, que tiñamos dores musculares e os nenos estaban algo cansos. Así que saímos de Seoane e collemos o roteiro da Ponte de Covas,  e despois enlazamos coa ruta da Mina da Cova. Aquí a natureza brillou novamente ante os nosos ollos, pero por riba as raiolas de sol que se coaban entre a follaxe dábanos a impresión de estarmos camiñando polo mesmísimo Arco da Vella. Logo atravesamos o río Lor e uns soutos centenarios ata chegar a Esperante.

Así que sendo tan proveitoso este "paseo natural", non habemos tardar en recuncar.

Que razón tiña Novoneyra:

"Courel dos tesos cumes que ollan de lonxe! 

Eiquí síntese ben o pouco que é un home..."